Haar levensverhaal laat zich niet in een paar uur vertellen. „Heb je boterhammen meegenomen?”, vraagt Joke Qureshi-Kuipers “(52) lachend, wanneer ze na de fotosessie plaatsneemt aan de keukentafel. Het uitzicht is fascinerend, als in een schilderij van Anton Pieck. Een dreigend wolkendek, fraaie vergezichten. Het Overijsselse platteland, onder de rook van Meppel, als inspirerend decor voor een creatieve duizendpoot.
Joke is zangeres, actief in de jazz, blues en soul, multi-instrumentalist, tekent en schildert, werkt in het dagelijks leven in de jeugdzorg en zet zich als vrijwilliger in voor ZoDus Livecollectief. Ook is ze nauw betrokken bij een nieuw initiatief van de muziekcommissie van het Smaakmakersfestival in de Wijk: De Speeltuin, waar muzikanten de kans krijgen hun kunsten te vertonen, onder meer tijdens jamsessies. „Zonder muziek is de wereld veel minder leuk”, klinkt het stellig.
Na omzwervingen door het land en een verblijf in Engeland is Joke in 2020 met haar Engelse echtgenoot neergestreken op een prachtige locatie in Staphorst. „De perfecte plek om lekker veel lawaai te maken of heerlijk van de rust te genieten.” Ze komt er eerlijk voor uit dat ze in het begin erg heeft moeten wennen om terug te zijn in Nederland. Met name de directheid in conversaties heeft ze soms als vervelend ervaren. „Mensen weten niet hoe hard woorden kunnen binnenkomen.”
AlexAnders Festival
Ook het feit dat de muziekbranche door de coronacrisis stillag, werkte niet bevorderlijk. Nu heeft ze haar draai gevonden, een mooi netwerk opgebouwd en kijkt ze met veel belangstelling uit naar Koningsdag, wanneer ze aan het eind van de middag met de Alexanders Band optreedt op het AlexAnders Festival aan de Stoombootkade in Meppel. „Dat wordt heel gaaf, we spelen Celebration of Women , bekende nummers van de grote vrouwen uit de muziekgeschiedenis, waarbij we ons laten bijstaan door blazers.”
Terug in de tijd, terug naar haar jeugd in IJhorst. Joke is de jongste van een gezin van vier kinderen. Al op jonge leeftijd ontstaat bij haar de fascinatie voor muziek. Ze speelt blokfluit, mag de trekharmonica van haar oom mee naar huis nemen en krijgt van Peter Liebregts de fijne kneepjes bijgebracht op dwarsfluit. Het is het begin van een lange ontdekkingsreis door de muziek, die haar via het jeugdorkest van Apollo bij het Drents Jeugdorkest doet belanden. Ze noemt de dit jaar overleden dirigent Nico Sieffers als haar grote leermeester. „Door hem ontdekte ik hoe geweldig het is om samen muziek te maken.”
The Rose
Wanneer ze 16 jaar wordt, mag ze van haar ouders als cadeau kiezen tussen een brommer, een surfplank en een piano. Joke neemt de piano, gaat zingen en verrast met een vertolking van The Rose van Bette Midler. Samen met twee vriendinnen treedt ze op in de bibliotheek van de Wijk, waar ze het publiek onder meer liedjes van Boudewijn de Groot voorschotelt. Ze heeft dan van haar moeder een wijze les gekregen. „Ze vond het heel erg mooi wat we deden, maar zei ook: je moet als zangeres het verhaal vertellen. Anders komt het niet binnen bij de mensen.”
Joke neemt die boodschap tot de dag van vandaag mee het podium op. Ze hoopt dat ze met haar muziek de mensen kan raken, zoals ze ook zelf regelmatig ontroerd kan raken door het luisteren naar bepaalde nummers. Na haar middelbareschooltijd („Ik was een beetje een dromer”) volgt ze een theateropleiding en komt met een omweg via cabaret weer in de muziek terecht. Ze droomt dan nog steeds van een carrière als professioneel zangeres, maar wel op één voorwaarde: dat ze met eigen materiaal aan de slag kan. „Ik wilde geen feesten- en partijenmuzikant worden.”
‘Zingende barmeid’
Met de dwarsfluit als instrument start ze een vooropleiding aan het Conservatorium, maar uiteindelijk neemt ze een andere afslag. Lachend: „Ik was met de dwarsfluit nooit een wereldster geworden.” De theateropleiding daarentegen brengt haar veel plezier en voldoening. Om geld te verdienen, werkt ze onder meer in de horeca en beleeft ze vooral in café De Kletskop op de Zeedijk in Amsterdam onvergetelijke momenten. „Ik was de zingende barmeid. In de week voordat we met stamgasten een cd zouden opnemen, kwam Thijs van Leer het café binnenwandelen. Ik heb hem gevraagd of hij mee wilde werken aan ons project. Dat heeft hij gedaan. Hij ging achter de piano zitten en kwam met een prachtige vertolking van MacArthur Park . Jaren later kwam ik hem tegen tijdens een bluesfestival in Engeland. Hij wist nog wie ik was.”
Joke krijgt tijdens haar verblijf in Amsterdam van John Hill en Cora James de gelegenheid haar zangkwaliteiten te tonen op grotere podia. Ze is daar nog steeds erg dankbaar voor. „Ik had in mijn hoofd dat ik jazz-zangeres wilde worden, maar ik benaderde de muziek op een klassieke manier. Ik heb zelfs een keer auditie gedaan als operazangeres. John zei: jij zingt altijd zo keurig, waarom laat je je niet een keer gaan? Ik heb dat gedaan en stond er zelf versteld van: het was een soort Janis Joplin-geluid. Dat was het begin van de blues en het improviseren.”
‘Yoka’
Ze reist John en Cora achterna naar Engeland, woont in Londen en Kent, leert haar man kennen en wordt de frontvrouw van de band Little Devils, waarvan de fans haar de naam ‘Yoka’ geven. „We deden ongeveer 150 optredens per jaar, hebben een heel mooi album uitgebracht en op alle grote bluesfestivals gespeeld.” Na de Brexit keert ze terug in Nederland. Met de band Sister Moonshine brengt ze een aanstekelijke mix van country, blues en soul. „We willen een album opnemen en verder aan de weg timmeren.” Joke heeft mensen in haar omgeving gevonden die haar stimuleren. Dat zorgt voor innerlijke rust en tevredenheid. „Ooit was het een grote stap om mijzelf zangeres en muzikant te noemen, maar dat is een tijd geleden.”
